René Clair – Entr’acte (1924) by Victor_Eremita
چهچیز فیلم آنتراکتِ رُنه کلِر و فرانسیس پیکابیا (1924) را تا اینحد جذاب نگه میدارد؟ شاید پاسخ در لحنِ بازیگوش و ابسوردیِ کمیک آن باشد، یا در ساختار کُلاژگونه و ایجاد اختلالش در منطق رواییِ سنّتی و یا در جشن گرفتنِ چیزی که پیکابیا آنرا «میلِ زیرِ خنده زدن» مینامد / کیم نولز، مجلهی Tate Etc
ممنون جناب منصوری عزیز. فیلم را تجربه یی در حرکت محض خوانده اند. درخشان ترین و شاخص ترین صحنۀ آنتراکت، صحنۀ تشییع جنازه است. نعش کش به یک شتر بسته شده، با ژامبون و زنجیرهای کاغذی و پوسترهای تبلیغاتی تزیین شده است! «عزاداران» تاج های گل اطراف نعش کش را می خورند، و به هنگام راه افتادن آن برنج پرت می کنند! …نعش کش از دست شتر در می رود و سرخود راه می افتد، در حالی که عزاداران به جد سرگرم کار خویش اند.
درسته احسان جان. وقتى فيلمهاى “موج اول” را نگاه مى كنيم، “قديمى” بودن اصلا به معناى “كهنه” بودن نيست، برعكس، هنوز كه هنوز است اين سينما پر است از شور جوانى.
میسه متن کامل این نوشته رو بزاری؟