بازیهای مسخره، میشاییل هانکه، 1997
یادداشتی که پیش رو دارید گزارشی کوتاه است از یک تجدیدنظرِ شخصی دربارهی یک فیلمساز، کسی که تا دیروز سینماگر محبوبم بود، امروز نیست. آنچه درمورد هانکه میگویم البته تا فیلم «عشق» اعتبار دارد و به آن معنا نیست که فیلم تازهی او (پایان خوش) را چشمبهراه نیستم، به این معناست که مدتی است راهم را به سویی دیگر کج کردهام. اینجا ماجرای این چرخش شخصی را دستمایهی اشاره به بحثهای دیگر هم کردهام اگرچه خوب آگاهم که طرح آنها در این مجال تنگ دستبالا میتواند یک طرح بحث باشد.
لینک فایل پی.دی.اف مقاله:
MMANSOURI-HANEKE