آلمان، سال صفر، روبرتو روسلینی (1948)
هیچچیز نمیتواند کشتار کودکان را توجیه کند. هیچچیز. حتا اگر عدهای تروریست آنها را گروگان گرفته باشند. بهفرض که این فرضیه درست باشد. حتا اگر در رختخوابِ آنها سلاح پنهان کرده باشند. بهفرض که اینطور باشد. هیچ پلیسی گروگانها را با گروگانگیران یکجا نمیکشد. وقتی پای کودکان در میان باشد، مطلقا هیچ پلیسی.
از تمامیِ فیلم جی. ادگار (2011) ساختهی ایستوود، یک جمله برای همیشه با من خواهد بود. یک جمله مناسب اوضاع امروز است. آنجا دخترکی به گروگان گرفته میشود. مدتی بعد جسدش – در واقع اسکلتش – کشف میشود – اینکه مرگ یک بیگناه جایگاهی ویژه در سینمای ایستوود دارد را به فرصت دیگری موکول میکنم. مادر کاریزماتیک ادگار خبر را از دهان او میشنود. آن جمله را او به ادگار میگوید: همهی ما دستمان به خون آن دختربچه آلوده است.
وقتی کودکی کشته میشود، همهی دنیا مقصر است.
کودکي که هيچ گناهي ندارد اگر نخستين گريهاش دل مادري را در گوشهي نفرين شدهاي از اين دنيا شاد کرده است.
همینطوره محمدرضا.
بهـرحـال اُمیـدسـت جنـاب منصـوری عزیـز.
امیدوارم اینطور باشه احسان جان.