خوکِ خشنود/سقراط ناخشنود 2


مرگ سقراط، ژاک لویی داوید (منبع تصویر)

 

«… کسی که مرتبه ی کسب لذتش فرودست است، شانس بیشتری برای خشنودی کامل دارد. اما کسی که اشتیاق های والاتری دارد همواره احساس می کند که شادکامی مورد نظرش، هر چه که باشد، یک شادکامی ناکامل است. با این حال باید وجود ناکاملی در این شادکامی را پذیرفت… حسادتی به آن کسی که نادیده اش می گیرد نیست، چرا که برای او تصور کمالی که این ناکاملی به آن مرتبط است وجود ندارد. انسانِ ناخشنود بودن بهتر است از خوکِ خشنود بودن، سقراطِ ناخشنود بودن بهتر است از ابلهِ خشنود بودن…»/ جان استوارت میل

Mill, John Stwart (1868). Utilitarism, 2nd ed., edited, with and inroduced by George Sher (2001), Indianapolis, Hackett Publishing Company

 

 


‎پیام بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

2 ‎افکار در “خوکِ خشنود/سقراط ناخشنود

  • منا

    سلام
    اعتراف بزرگ: احساس خوک خشنود بودن می کنم. من همیشه با کوچکترین شادی ها به وجد می آیم آیا این به حساب ابله بودن است؟
    امان از فلسفه که هرچه بیشتر واردش می شوی بیشتر غرق می شوی

  • مسعود ‎ارسال نویسنده

    ای بابا، دور از جون منای عزیز! خب وقتی یک نوشته ای از زمینه ی اصلی اش جدا می شود و همینطوری به عنوان یک عبارت قصار عنوان می شود از این برداشت ها هم پیش می آید 🙂 فکر نکنم منظور «میل» خدا بیامرز این بوده که هر کی شاد باشد پس لزوما ابله است. در واقع این مثال معروف اوست در جواب منتقدان «یوتیلیتاریسم» که خوشبختی مورد نظر این نظریه را کلا دور از دسترس انسان می دانند. دنبال فرصت مناسبی برای ارائه بهترش هستم.