دربارهی فیلم پرنس آوالانچساختهی دیوید گوردون گرین، برای نهمین شمارهی فیلمخانه نوشته بودم. از لینک زیر میتوانید آنرا در قالب فایل پی.دی.اف دریافت کنید:
حالا چهار فیلم شده که از خود میپرسیم مرگ نزد گاس ون سنت چه معنایی بهخود میگیرد. با جری، فکر کردیم که مرگ تنها نتیجهی اختیار یا از روی تصادف است – چیزی نیست مگر سرابی در صحرا. با فیل، پنداشتیم که سینماگر با کنار گذاشتنِ جبرگراییها حادثهی کلمباین را تهی از معنا میکند یا برعکس، مغلوب تقدیرگرایی میشود. با آخرین روزها، راغب شدیم خودکشیِ بلیک را عملی تلقی کنیم که بهطور قطع اتفاق خواهد افتاد – با آن سمفونیِ پیشگویانه که آوازهخوان را قادر ساخت تا با فراسو آشنا شود پیش از آنکه در آن فرو غلتد / امانوئل بوردو، کایه دو سینما