شعر

تقویم 4

This entry was posted in شعر on by

تقویم من

با تنِ تو تنظیم می‌شود،

نوروزش

روز نخستِ توست پس از زمستانِ سپیدت.

کدام راه می‌رساند

مرا به تو

و سنجاب‌های گرسنه را به تکه نانِ روی تراس؟

همه‌ی راه‌ها زیر برف است.

نه آن‌همه کاج بلند – غرق در لامپ‌های رنگارنگ

نه تیرهای افراشته‌ی انتقال برق،

که تنها نوک سبابه‌ی توست – با لاک سرخِ روی ناخن

بیرون مانده از بهمن.

دهانم را به برف می‌چسبانم

و زیر نورِ کم‌دوامِ عصر،

تمام کتاب‌های جهان را

روی پوست سپیدت زبان می‌زنم

و هنوز معتقدم،

که به تو

سخت عاشقم.

 

راز جهان 3

This entry was posted in شعر on by

 

که با تو گفته است راز جهان را؟

چه زمزمه می‌کنی با خود

سَر که در درونِ تو می‌کنم هربار؟

شب که می‌رسد از راه،

پیر که می‌شود آدم،

پشتِ فریادهای شُرشُرِ آب

و لابه‌لای مه غلیظ و نفس‌گیرِ حمّام

سخت است باورِ اینکه آن تصویرِ در آینه از آنَت نیست.

چرا به خیال کسی نمی‌رسد

که از امتداد موربِ این چاه

راه زیادی به انتها نمانده است؟

 

 

 

زمانه ی بایر 15

This entry was posted in شعر on by

 

زمانه­ی بایری­ست،

نه نطفه­ی سُخنی بسته می­شود

نه تمنای تَنی.

زمانه­ی بایری­ست،

کِشتزارها شب­ها

با قرصِ آفت­بخش به خواب می­روند

و صبح­ها همه چیز

در منظومه­ی نگفتن­ها

به سرعتِ کسالت­باری به گِردِ خودش می­چرخد.

 

تیرماهِ هزار و سیصد و نود و یک

 

جنگ 3

This entry was posted in شعر on by

 

www.zoghalmag.com©

 

جنگ شده بود

هجوم سربازها به خانه ها و خاطره ها

به قاعده بود

کُشته ها و پُشته ها به قافیه

 

 

قطارِ ساعتِ هشتِ شب 3

This entry was posted in شعر on by

 

 

قطارِ ساعتِ هشتِ شب

بدون آن که سوت بکشد

یا آن که بخارش را

از لای چرخ هایش بدهد بیرون،

قطارِ ساعتِ هشتِ شب

پیش از آن که مسافرانْ یکی یکی

چتر ها را ببندند و سوار شوند،

قطارِ ساعتِ هشتِ شب

در سینه ی سیاهی

ناپدید شد.

 

 

 

منبع تصویر (+)

 

 

 

 

شاخه گلی به اوزن 5

This entry was posted in شعر on by

پیشترها که می آمدی
خیلی پیشترها را می گویم
که بیشتر می آمدی،
-غم-
گاز خطرناکی بود که از -دل-
پا می گذاشت به فرار
و لایه اوزن را می کرد
سوراخ سوراخ سوراخ.
زنده باد امروزها
زنده باد زمین سبز